Οἱ τεχνικές τῆς γραφῆς εἶναι βοηθητικά ἐργαλεῖα τῆς ἔκφρασης. Σέ καμμία περίπτωση δέν μποροῦν νά μεταγγίσουν ἀναπνοή στό λόγο.  Ἡ ἀναπνοή τοῦ λόγου προέρχεται ἀπό τήν ἐπίσκεψη τοῦ μυστηρίου στήν καρδιά σου. Αὐτό πού ἔχουμε συνηθίσει νά ἀποκαλοῦμε ἔμπνευση. Ἔμπνευση θά πεῖ ἐν πνεύματι Θεοῦ προσέγγιση τῆς ἀλήθειας ἀνάλογα μέ τόν ἡσυχασμό τῆς ψυχῆς καί τήν  ἀσκητική συνειδητότητά της. Πηγή τῆς ἔμπνευσης δέν εἶναι ὁ νοῦς μας. Δέν εἶναι τό ἀντιλαμβάνομαι ἀλλά τό καταλαμβάνομαι. Ἡ ἔμπνευση λειτουργεῖ τήν κατάληψη τοῦ σημαινομένου τῆς Δημιουργίας.

Ἡ ἀνάγκη τῆς γραφῆς προέρχεται ὄχι ἀπό ἀνάγκη καταγραφῆς, ἀλλά ἀπό ἀνάγκη μαρτυρίας μιᾶς δωρεᾶς ἀνοίγματος τῆς συνειδητότητας, μιᾶς ἀποκάλυψης πού οἱ λόγοι τῶν ὄντων σηματοδοτοῦν. Οἱ τεχνικές βοηθοῦν νά γίνει πιό εὔστοχο, πιό εὔληπτο, πιό εὐτυχές καί εὔηχο τό βάθος τῆς σιωπῆς πού τά  νοήματα κρύβουν.

Ὁ ἐν ἀληθεία λόγος δέν προέρχεται ἀπό τίς λέξεις ἀλλά ἀπό τίς ἔλξεις τοῦ Παραδείσου. Ἡ ἐν ἀληθεία τέχνη τοῦ λόγου συμβαίνει ὅταν οἱ λέξεις καταλαμβάνονται ὄχι ἀπό τό νόημα πού μεταφέρουν, ἀλλά ἀπό τή σιωπή πού λειτουργεῖ τό νόημα. Τότε ὁ λόγος ἀναπνέει διαχρονικά, συγκαταβαίνει διαπροσωπικά, μεταφέρει μιάν ἀποφατικότητα πού σέ ἐμπιστεύεται, πού δέν σέ ἐξαντλεῖ ἀλλά σέ ἀνάγει ἀναστάσιμα καθώς σέ κάνει μέτοχο δωρεῶν, μοιράζεται μαζί σου ἄρτο ζωῆς. Ὁ λόγος δέν εἶναι πρός αἰσθησιασμό ἤ γνώση, ἀλλά πρός θρέψη τῆς ὕπαρξης. Καί στήν πραγματικότητα δέν εἶναι τεχνική ἤ τέχνη ἀλλά ἀγάπη πού μετουσιώθηκε καί ἔλαβε σχῆμα γιά νά σέ συναντήσει, προκειμένου νά ἀντιληφθεῖς τό ὕψος καί τό βάθος τῆς κατά θεόν κλήσης σου. Διότι καί ἡ θρέψη τῆς ὕπαρξης ἔχει καί αὐτή ἕναν σκοπό: τήν πληρέστερη ὡραιότητα τοῦ κόσμου, τήν ἀφθαρσία του.

Ἡ ἔμπνευση δέν εἶναι ἕνα χάρισμα γιά κάποιους μόνο ἄνθρώπους. Ἡ ἔμπνευση εἶναι ἐπίσκεψη τοῦ μυστηρίου. Καί γιά αὐτό ἀφορᾶ κάθε ἄνθρωπο πού ἐπιθυμεῖ νά ὑπάρχει «’εν ἀληθεία». Μέ τήν ἔμπνευση καί τά πιό ἀσήμαντα πράγματα ἀποκτοῦν ἱερατική σημασία. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχει πειστεῖ ὅτι δέν διαθέτει ἀντιληπτικό ὄργανο γιά τό μυστήριο. Ἔτσι ὅμως κυριολεκτικά τοῦ κόβεται ἡ ἀνάσα. Ἡ ψυχή δέν ἀναπνέει, ἡ ψυχή δέν ἔχει χαρά. Δέν ἔχει χαρά γιατί δέν ἀντιλαμβάνεται τόν ἴδιο τό Θεό πού μέσα ἀπό τό καθετί κατέρχεται νά τή συναντήσει . Τό Θεό πού μέσα ἀπό τό καθετί στέκεται  ἔξω ἀπό τή θύρα τῆς καρδιᾶς καί κρούει. Δέν ἔχει ἀνάσα γιατί χάνει τό ὀξυγόνο ἀπό τήν ἐρωτική φύση τῶν πραγμάτων πού τόν καλοῦν σέ βαθύτερη ἑνότητα καί ὁμολογία.

Ἔμπνευση εἶναι ἡ προσευχητική προσοχή καί ἐγρήγορση τῆς ὕπαρξης.