"ΣΩ. Έχω να ειπώ ό,τι άκουσα από τους παλιούς, κι αν είναι αλήθεια, αυτοί το ξέρουν.
Αν όμως ευρίσκαμε μόνοι μας την αλήθεια, άραγε θα μας έμελε καθόλου πια για τις ανθρώπινες δοξασίες;
ΦΑΙ. Γελοίο πράγμα ρώτησες. Μα πες αυτά που λες πως έχεις ακουστά.
ΣΩ. Άκουσα λοιπόν, πως γύρω εκεί στη Ναύκρατιν, στην Αίγυπτο, υπάρχει ένας από τους παλιούς θεούς του τόπου• αυτού είναι και το ιερό πουλί που το λένε Ίβι. Και του ίδιου του θεού το όνομα είναι Θεύθ. Κι αυτός πρώτος βρήκε και τον αριθμό και την αρίθμηση και τη γεωμετρία και την αστρονομία, ακόμα και το παιχνίδι με τους πεσσούς και το παιχνίδι με τους κύβους και ακόμα και τα γράμματα.

Και τον καιρό εκείνο ήτανε βασιλιάς σ' όλη την Αίγυπτο ο Θαμούς κι έμενε στη μεγάλη πόλη του επάνω τόπου, που οι Έλληνες την ονομάζουν Αιγυπτιακές Θήβες, και το θεό τον ονομάζουν Άμμωνα•σ' αυτόν ήλθε ο Θεύθ κι έδειξε τις τέχνες του και είπε, ότι πρέπει να διαδοθούν στους άλλους Αιγύπτιους. Κι ο βασιλιάς ρώτησε, ποια ωφέλεια έχει κανείς από την καθεμιά. Κι ενώ εκείνος τα εξηγούσε, ο βασιλιάς ό,τι νόμιζε πως το έλεγε καλά, ό,τι νόμιζε πως το έλεγε άσχημα, το ένα το έψεγε, το άλλο το επαινούσε. Πολλά λοιπόν για την κάθε τέχνη χωριστά καλά και κακά λένε πως ο Θαμούς είπε στο Θεύθ, και θα πολυλογούσαμε, αν τα λέγαμε ένα–ένα. Και όταν ήρθανε στα γράμματα: «Τούτο δα το μάθημα βασιλιά μου», είπεν ο Θεύθ, «θα κάμη τους Αιγύπτιους πιο σοφούς, και το μνημονικό τους πιο καλό, γιατί για τη μνήμη και για τη σοφία βρέθηκε το φάρμακο». Ο βασιλιάς όμως είπε: «Πολύτεχνε Θεύθ, άλλος έχει τη δύναμη να γεννάη τις τέχνες, κι άλλος πάλι να κρίνη πόσο θε να βλάψουν και θε να ωφελήσουν εκείνους που μέλλουν να τις μεταχειρισθούν. Και συ τώρα, σαν πατέρας των γραμμάτων, από εύνοια είπες το αντίθετο απ' εκείνο που αυτά μπορούν. Γιατί τα γράμματα στις ψυχές εκείνων που θα τα μάθουν, θα φέρουν λησμονιά, μια και αυτοί θα παραμελήσουν τη μνήμη τους, γιατί από εμπιστοσύνη στη γραφή θα φέρνουν τα πράγματα στη μνήμη τους απ' έξω με ξένα σημάδια, όχι από μέσα από τον εαυτό τους τον ίδιο. Ώστε δεν ευρήκες το φάρμακο για τη μνήμη την ίδια, αλλά για το να ξαναφέρνης κάτι στη θύμηση. Κι από τη σοφία δίνεις στους μαθητές σου μια δόκηση, κι όχι την αλήθεια∙ γιατί έχοντας πολλά ακούσει χωρίς να τα διδαχθούνε θάχουν τη γνώμη πως ξέρουνε πολλά, ενώ είναι ανίδεοι στα πιο πολλά και φορτικοί στη συντροφιά τους, και θα έχουν γίνει αντίς σοφοί δοκησίσοφοι."

Ὑπομνηματίζει τούτη ἡ σημαντική συνομιλία μιά χαμένη συνειδητότητα.
Τό ὅτι ὁ ἀληθινός λόγος δέν εἶναι προϊόν μελέτης ἀλλά μετοχῆς στήν ὕπαρξη.
Τό «γράμμα πού ἀποκτείνει» σέ ἀντίθεση μέ τό «πνεῦμα πού ζωοποιεῖ»
καταδικάζει τούς ἀνθρώπους νά ζοῦν σ ἕνα χῶρο ἐξωτερικό τῆς βαθιᾶς καρδιᾶς
δίχως νά τό ἀντιλαμβάνονται ἀφοῦ δέν συνειδητοποιοῦν τή διαφορά τῆς δοξασίας ἀπό τήν ἀλήθεια.

Ἡ ἀξία τοῦ γράμματος βρίσκεται στό ὅτι καθιστᾶ παρόντα τόν παρελθόντα χρόνο, 
στό ὅτι συναθροίζει τήν ὡρίμανση τῆς ἀνθρώπινης συνειδητότητας
ὥστε «νά εἶναι παιδιά πολλῶν ἀνθρώπων τά λόγια μας» (Σεφέρης).
Τό γράμμα εἶναι ἡ σκυτάλη τοῦ πνεύματος πού παραδίδεται στίς ἐπόμενες γενεές.

Ὅμως ὁ ἀληθινός λόγος πηγάζει ἀπό καταβύθιση στή βαθιά καρδιά.
Ἐδῶ οἱ ἔξω καί οἱ ἔσω πνοές ὅλου τοῦ κόσμου θά συγκεραστοῦν
καί θά ζυγιαστοῦν στή θεία πνοή πού ζωοποιεῖ τήν ὕπαρξη,
δίνοντας λόγο, δηλαδή τρόπο πού ἐπισυνάπτει τά ἐστώτα καί ρέοντα μέ τά ἔσχατα καί ἀεί ζέοντα.

«Ἐν εἰρήνη βαθεία» ἡ ζέση τῆς καρδιᾶς δίνει στά πράγματα τοῦ κόσμου
τήν εὐκαιρία νά κινηθοῦν μέσα της ὅπως μέσα στόν κῆπο τοῦ Παραδείσου.
Ὁ χρόνος γίνεται ὕλη πού ἀναφέρεται στήν ἄχρονη σπουδή τῆς χάριτος.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα ζωοποιεῖ καθιστώντας  παρόντα τά καθολικά καί αἰώνια.

Ἡ ἀληθινή γνώση εἶναι συγχώρεση καί ἀνάσταση.
Συγχώρεση καί ἀνάσταση τῆς πνοῆς τοῦ κόσμου στήν ἱερότητα τῆς ἀναπνοῆς σου.

Ἡ ἀληθινή γνώση εἶναι Σιγή-Νήψη-Μέθεξη ἀπό τή συγκατάβαση τοῦ Αἰωνίου.
Δέν εἶναι κάτι πού πρέπει νά μάθεις ἀλλά κάτι πού πρέπει νά πάθεις
γιά νά φτάσεις στόν φωτισμό ἀπό τίς δωρεές τοῦ μυστηρίου.

YΓ. Ὁ ζωγραφικός πίνακας πού πλαισιώνει τή σελιδα εἶναι ἔργο τοῦ Χρήστου Μποκόρου.

Ἡ ὑπογράμμιση στήν μετάφραση ἔγινε γιά τόν ἐπισυναπτόμενο λόγο.