«Ἡ ὑψηλότερη μορφή ἄνοιξης πού ξέρω: μιά ἑλληνική Μεγάλη Ἐβδομάδα» (Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ)

ὅπου «τά πάθη τά σεπτά ὡς φῶτα σωστικά» ἀνατέλλουν στόν κόσμο.

Τά πάθη τά σεπτά μᾶς λυτρώνουν ἀπό τά πάθη τά μεμπτά.

Ὁ νυμφώνας εἶναι κεκοσμημένος  ἀπό τοῦ  Ἀπαθοῦς τά πάθη.

Πάσχα μυστικό. Ξάφνου ὁ «κάλλει ὡραῖος», ὁ ὡραῖος τῆς ἄκρας ταπείνωσης ,

«ὁ πάντα φέρων συμπαθῶς καί πάντα σῶσας τῆς ἁρᾶς» μᾶς συγκαλεῖ

πρός «ἑστίασιν πνευματική... τῆ μέθεξη τῶν παθημάτων» Του.

 Τό  συμπάσχω πού εἶναι ὀ τραγικά κενός τόπος τοῦ πολιτισμοῦ μας,

γίνεται ὁ καινός τόπος τοῦ Θεοῦ.

Κατανύσσεται ἡ ἄνοιξη καί ὡς δάκρυα προσφέρει ἄνθη «στόν καλύψαντα ἀρετή τούς οὐρανούς».

«Οὐ γάρ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχή μου λύτρο ὑπέρ τοῦ κόσμου».

Σεπτά μυστήρια τά πάθη Του. Μυσταγωγία μαθητείας καινῆς,

ὥστε νά πάψουμε νά ὁμοιάζουμε  «τοῖς ἔθνεσιν...εἰς τό κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων».

Δέν ὑπάρχει τόπος θανάτου πού δέν τόν προσέλαβε ὁ Κύριος.

Ἐκούσια ἀναλαμβάνει κάθε ἀτιμία, κάθε κατάρα, κάθε πόνο καί κράτος Ἅδου γιά νά τό καταλύσει.

Γίνεται πρόσφυγας, συκοφαντεῖται, προδίδεται, ἐγκαταλείπεται, ἐμπαίζεται, μαστιγώνεται

καί μέ τόν πιό ἀτιμωτικό θάνατο θανατώνεται.

Περνᾶ μέσα ἀπό τόν κάθε θάνατο γιά νά νικήσει κάθε θάνατο.

Γιά αὐτό νικητήρια ψάλλομε:  «Ποῦ σοῦ, θάνατε, τό κέντρον;».

Ποιά ἐξουσία σου πάνω στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη δέν καταλύθηκε;

 Ὁ ἀναστημένος Κύριος δέν εἶναι  Κύριος ἔπαρσης ἀλλά διακονίας.

Ἡ ἀνάστασή Του συμβαίνει γιά τή δική μας ἀνάσταση.

Δέν εἶναι ὁ ἀναστημένος νικητής πού μέ ἔπαρση τραβᾶ γιά τόν οὐρανό,

ἀλλά ὁ ἀναστημένος Κύριος τῆς ἀγάπης πού σκύβει,

σά νά βάζει μετάνοια γιά ὁλόκληρο τό γένος τῶν ἀνθρώπων

καί ἀπεγκλωβίζει  ὅσους δέσμιους κρατοῦσε ὁ Ἅδης.

«Τέτρωται Ἅδης ἐν τῇ καρδία δεξάμενος τόν τρωθέντα λόγχη τήν πλευράν 

καί στένει πυρί θείῳ δαπανώμενος».

Ὡς νέος Ἀδάμ ὁ Χριστός, ἀπό τήν πλευράν του  ἀναπλαθώμεθα φυσίζωοι.

Ὥστε κάθε πού Ἅδης βίου  μᾶς ἐπιβουλεύεται ,ἀναμμένους  νά μᾶς βρίσκει

ἀπό τό ἀναστάσιμο πύρ τῆς θεότητος καί νά δαπανάται, νά καταλύεται.

Κάθε πού μᾶς δοκιμάζει νά πικραίνεται,

διότι «Ἑσκύλευσε τόν Ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν Ἅδην.

Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ».

Χριστός  ὁ τῆς «ἄλλης βιοτῆς,τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν».      

Ἡ ὑψηλότερη μορφή ἀγάπης πού ξέρω:

ἡ χοϊκή μου χούφτα ἔλκεται ἐκ λάκκου κατωτάτου ἀπό τή δεξιά τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ.