Ὄχι δέν εἶσαι ποιήτρια. Οὔτε συγγραφέας. Δέν ξέρω τί εἶσαι, μά θά τό βρῶ καί θά στό πῶ,
ἔλεγε ὁ πνευματικός μου πατέρας.
Ἕνα πρωινό χτύπησε τό τηλέφωνο. Ἦταν γεμάτος χαρά. Τόν ἄκουσα νά λέγει:
-Γιά ἄλλο λόγο ἔψαχνα στό λεξικό καί νά βρῆκα τί εἶσαι. Εὐειδής Λογογράφος!
Τό στοχάστηκα λοιπόν καί τό ἔκανα -ποιητική ἀδεία- μία λέξη: Λογογράφως.
Σᾶς καληχρονίζω, λοιπόν, καί σᾶς φιλεύω καλοσύνες,
ἀντιδωρήματα ἀπό τή συγκατάβαση τοῦ φωτός καί τῆς σιωπῆς στήν ἀσκητική βραχονησίδα τῆς διακονίας μου.
Στοῦ ἀνοιχτοῦ πελάγου τό κυματοτρόφο πείσμα ὁ Ὅρμος Μαραθοκάμπου ὡς κόρφος εἰρήνης ἦταν λιμένας.
Αὐτό τό λιμάνι τοῦ πατρογονικοῦ Γιαλοῦ τά κατοχικά στρατεύματα τῶν Γερμανῶν, ἔσπευσαν νά τό ἀνατινάξουν,
δυναμιτίζοντας κάθε ὅρμο εἰρήνης καί ἐπικοινωνίας μέ τή φοβερή φουρτούνα τῆς θανατηφόρας ὑπεροψίας τους.
Κατ’ οἰκονομία Θεοῦ ἀνοίχτηκε, μέσα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Λάκη Προγκίδη «Ὑπό τήν παπαδιαμαντικήν δρῦν»,
ἀπόκριση στήν ἐσωτερική ἀγωνία γιά τό τραγικό ἐκτόπισμα τῆς κοινωνίας ἀπό τήν ἀγορά.
Ὡστόσο, ὡς ἀντίθεση τό δίπολο κοινωνία-ἀγορά ἀδυνατοῦσε στόν προσδιορισμό τῆς ὑφιστάμενης ἔκπτωσης,
μιά πού δίχως ἀναστολές ἔχουμε προσεταιριστεῖ τόν ὅρο κοινωνία τῆς ἀγορᾶς.
Ὑποχρεωνόμουν, ἔτσι, νά ἀτιπαραθέσω τήν ἔννοια τῆς « Εὐχαριστιακῆς Κοινωνίας»
πού μέσα ἀπό τή θυσία τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο παρέχει τό πρότυπο γιά κάθε εἶδους κοινωνία.
Καί νά πού ἔξω ἀπό τή θύρα τῆς συνειδήσεώς μου ἀπέστειλε ὁ Λάκης Προγκίδης τήν θεια-Ἀχτίτσα,
τήν βασανισμένη ἡρωίδα τοῦ Παπαδιαμάντη, μέ συστολή αἰδημοσύνης, ὄχι γιά τήν πτωχεία της,
ἀλλά γιατί ἀδυνατοῦσε νά «φιλέψει» τόν ἐπισκέπτη της.
«Διότι σέ αὐτή τήν ψεύτικη φαινομενικά συμπεριφορά τῆς Σταχομαζώχτρας κρύβεται
μιά πραγματικότητα πιό ἀληθινή ἀπό τήν ἀδήριτη πραγματικότητα τῆς φτώχειας: ἡ πραγματικότητα τῆς πολιτισμικῆς μας ταυτότητας.» ( Λ. Προγκίδης).
Ἄνοιξα τό λεξικό : « Εικάζεται ότι η λέξη φίλος δεν δήλωνε αρχικά συναισθηματική σχέση, αλλά δεσμό μεταξύ μελών της ίδιας κοινωνικής ομάδας,
επεκτάθηκε όμως σε σχέσεις αγάπης και αφοσίωσης ( χωρίς ερωτικό περιεχόμενο) μέσω του θεσμού της φιλοξενίας.» (Γ.Μπαμπινιώτης).
Ἡ ἐπόμενη κίνησή μου ἦταν νά κλείσω τό ἐν λόγω βιβλίο τοῦ Προγκίδη καί μέ κόκκινα στοιχεῖα
νά ἀλλάξω τόν τίτλο στό δικό μου ἐξώφυλλο. Μάλιστα , αὐτό ἦταν:
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΩΣ ΦΙΛΙΑ καί φιλεύω τήν κρίση σας μέ τή βαρύτητα τῶν παρακάτω ἀποσπασμάτων :
«Ἐξόριστε Ποιητή, στόν αἰώνα σου, λέγε τί βλέπεις;»
Τό Προφητικόν μέρος τοῦ ἔργου, ὡς ὀφθαλμός δικαιοσύνης ἀπό τόν μέλλοντα αἰώνα,
βλέπει ἀπό τή μιά τήν ἀλαζονεία τῶν πολιτικῶν συστημάτων νά διαπράττουν πολέμους στοχεύοντας στήν κυριαρχία,
καθώς καί τήν ἀγορά καί τό κέρδος νά περνοῦν πάνω ἀπό τό πτῶμα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης.
Ὡστόσο ἡ προφητικά βαθύτερη θέαση, βλέπει τήν ἀναίρεση τοῦ δράματος στήν «ἀλληλουχία τῶν κρυφῶν νοημάτων»,
δηλαδή στό ἐλπιδοφόρο νήμα του μυστηρίου.
« Ἄν μιλοῦσε ἡ σιωπή,
ἄν φυσοῦσε, ἄν ξέσπαγε-θά ξερίζωνεν ὅλα τά δέντρα τοῦ κόσμου. »
Ν. Βρεττάκος
Ἐνσταυρωμένη ἡ σιωπή,
ἡ αὔρα ἡ λεπτή πού ἐνυπάρχει
σέ ὅλα τοῦ κόσμου τά πράγματα ὀμορφαίνοντάς τα
ὡς μυστική τοῦ αἰωνίου φωνή.
Παραδοθήκαμε στήν κίνηση καί στό θόρυβο
μόνο καί μόνο γιά νά σβήσουμε.
Ο Ελύτης είχε τοποθετηθεί το Μάρτιο του 1992 για το όνομα Μακεδονία,
συνυπογράφοντας μαζί με άλλες πέντε επιφανείς προσωπικότητες των ελληνικών γραμμάτων,
με ανοικτή επιστολή προς τους δώδεκα Υπουργούς Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης
ζητώντας να μην αναγνωριστεί σαν Μακεδονία το «κρατίδιο των Σκοπίων».