Προκειμένου νά ἐντρυφήσουμε στόν ἀναγωγικό δυναμισμό τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας
εἶναι εὔστοχο νά καταφύγουμε στήν οἰκεία καί λειτουργική γλώσσα τῆς ἐκκλησίας.
Ἡ κατά καιρούς πολύτιμη ἐνασχόληση τῶν νεοελλήνων μέ τά ἀρχαῖα ἑλληνικά προσέκρουε
στό λεξιλόγιο καί στούς γραμματικούς τύπους πού ἔχουν ἀλλάξει ἀρκετά.
Ἔτσι ἡ ἀπόσταση πού ἔπρεπε νά διανυθεῖ, γιά νά ἀνακτηθοῦν τά ὑψηλά νοήματα
καί ἡ δυναμική τῆς ἀρχαῖας ἑλληνικῆς, πρόσθεται ἀντί νά ἀφαιρεῖ, μεγάλο βάρος
στήν ἀγωνία τοῦ ἕλληνα γιά τό θησαυρό πού ἔκρυβαν οἱ ρίζες του.
«Μέσα στή βάρβαρη ἀνθρωπότητα τό Βυζάντιο ἤτανε ἡ κιβωτός ἡ σφραγισμένη πού φύλαγε μέσα της κάθε πνευματικό θησαυρό,
ἀποχτημένον μέ τόν πόνο καί μέ τήν πίστη.
Στίς ψυχές τοῦ Βυζαντίου ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ ἔφερνε τήν ἀληθινή πίστη καί ἡ μέλλουσα ζωή ἤτανε καθαρή μπροστά τους.
Ὁ ἄνθρωπος καί οἱ ἐλπίδες του τραβούσανε μέ βεβαιότητα πρός τήν αἰωνιότητα.
Λοιπόν τό Βυζάντιο εἶναι ἕνα μεγάλο πρᾶγμα.
Εἶναι ὁ καιρός καί ὁ τόπος πού ζούσανε οἱ ἄνθρωποι μέ τόν πόθο τοῦ ὑπερφυσικοῦ, τῆς αἰωνιότητας.
Νίκος Μαυρίδης
Οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων τονίζουν ορθώς την διακομματική εκπροσώπηση των Ελλήνων στις μεγάλες αυτές συγκεντρώσεις, αλλά παρά ταύτα το ερώτημα παραμένει: ποιος αντιπροσωπεύει όλο αυτό το εθνοκεντρικό πλήθος των συλλαλητηρίων σε κρατικό επίπεδο, ποια είναι η γέφυρα αυτού του κόσμου προς τον εσωτερικό οργανισμό της πολιτείας; Κόμματα με πολιτική προμετωπίδα το Έθνος (ακροδεξιά, δεξιά, κεντρώα, μικρά, μεγάλα, μεσαία) παίρνουν ένα μεγάλο ποσοστό αυτού του κόσμου αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι μένει έξω. Τα κόμματα που κατέχουν το κράτος είναι κόμματα όπου το Έθνος παίζει διακοσμητικό, παραπληρωματικό ρόλο. Όσο περνάει ο χρόνος η σύγκρουση ανάμεσα στον Σύριζα και την Νέα Δημοκρατία φαντάζει εικονική κι αυτό που αναδύεται είναι η από κοινού αντιπροσώπευση των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων.
Νίκος Μαυρίδης
Ο Κιουρτσάκης είναι και εδώ υπέροχα περιγραφικός: [Ο Θεόφιλος Χατζημιχάλη «εκ Μυτιλήνης»: «καβάσης» - δηλαδή, εξηγεί στον έκπληκτο αξιωματικό , «θυροφύλαξ» - στο ελληνικό προξενείο της Σμύρνης. Είναι ένα κομμάτι αυτής της αρχαϊκής, αγροτικής Ελλάδας∙ και ταυτόχρονα ένα εντελώς ξεχωριστό άτομο, ένας ονειροπαρμένος, ένας αλαφροίσκιωτος. Όταν έρχεται η σειρά του να φωτογραφηθεί με το όπλο του κάτω από μια χάρτινη φιγούρα της δαφνοστεφανωμένης Πατρίδας, φωνάζει: «Εγώ θέλω σπαθί». Ζει φανερά σ’έναν κόσμο που έχει οριστικά παρέλθει][1].
Τά γράμματα πού ἤξεραν οἱ πρόγονοί μου λίγα. Παραμυθητικό σέβας ἡ σπουδή τῆς ζωῆς τους .
Ταπεινοί ἐργάτες τῆς ἀνοιχτῆς γῆς, πού κάθε πού ἀποσπέριζαν διαφέντευαν τόν χρόνο.
Δέν ὑπῆρχαν οἱ γυάλινες ρουφήχτρες τῆς θαλπωρῆς, δίχως ἐμπόδιο γεφυρώνονταν οἱ ἀναπνοές τους.
Φωνή καί σιωπή βασιλικά ἰσοζυγιασμένα, ἰσόκυρα κυβερνημένα ὅπως ζωή καί μύθος.
Τό ἦθος τοῦ τρόπου τους ἄναβε τοῦ Ἄξιον Ἐστί τό Κυριακοδρόμιο.
Στό εἰκονοστάσι ἀγρυπνοῦσαν προσευχές καί στό παραγώνι παραμύθια.
Ἀποθησαυρίσματα πού χρησμολογοῦσαν θαύματα στά τραύματα τοῦ βίου.
Κάποτε βημάτιζαν στίς καρδιές μας ἔμμετρα σάν ἀρχοντικός ρυθμός ἀναπνοῆς. Ψαλμοί καί μύθοι.
Κι ἀπό κοντά ἀφηγήσεις γιά παρουσίες καί μεσιτείες τῶν ἁγίων μας.
Κεχαριτωμένες μαρτυρίες γιά «τό πολύ σιμᾶ κι ὅμως ἀόρατο» τόπο τῆς ψυχῆς.
Χειμωνιάζει. Ἄλλαξαν την ὥρα.
Ἀτυχῶς, ὄχι πρός τό ἄχρονο...πρός τόν χρόνο καί πάλι!
Σκυμμένη στό χαρτί προσπαθῶ νά φυσήξω τή ψυχή μου στίς λέξεις.
Μά αὐτές πιό ἀτίθασες κι ἀπό ἄλογα. Βλέπεις δέν ἐπαρκεῖ τό ἀλφάβητο.
Χρειάζεται καί τό φῶς γιά νά γράψεις.
Οὔτε ἡ ζωή ἐπαρκεῖ· χρειάζεται καί ὁ μύθος. Ὁ μύθος πού ἐνυδατώνει τόν ἥλιο.
Νοτισμένες αὖρες φυσοῦν ἀπό τίς δύσκολες ἐλευθερίες τοῦ μυστηρίου.
Σέ δάκρυα θά συμπυκνώσουν τίς σκέψεις τους τά νέφη.
Συλλογισμένη γαλήνη.
Στά πλαίσια τῆς ἔρευνας τοῦ ἐργαστηρίου Δημιουργικῆς Γραφῆς Ἱστιαίας «ΔΙΑΠΟΡΘΜΕΥΩΝ ΛΟΓΟΣ» γιά τή δυναμική τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας,
παραδίδουμε μέ τή μορφή σκυτάλης κάποια ἀπό τά φωτοφόρα πλατύσκαλα τῆς ἑλληνικῆς ποίησης.
Πρόκειται γιά ποιητικούς ἀναβαθμούς πού μᾶς ἐπιστρέφουν τό ὕψος.
Κλίμακες ἀπό τήν ἀναστάσιμη συνειδητότητα τῆς ἀνθρωπότητας.
Διάσελα πνευματικότητας καί διαισθαντικότητας. Καταφύγια τῆς καταδιωκόμενης ὀμορφιᾶς μας.
Ἀληθανθοί ἀπό εὐδόκιμες ἀναπνοές στό στάδιο τοῦ βίου, μέ πλέριο τό ἀκριβό ἄρωμα τῆς ὕπαρξης.
Ἀθανασίες ἀπό τήν αἰωνιότητα τῶν προσώπων.
Καθημερινότητες μέ ζέουσα τήν καθολικότητα τοῦ πνεύματος.
Χρόνοι ἔξω ἀπό τά δεσμά τῆς χρείας.
Ἐλευθερίες τῆς κεκρυμμένης Ἑλλάδας.
Σταλαγμοί πού ἐπιμένουν νά συλλαβίζουν φωτοτροπούμενο τό θαῦμα καί τή χαρά τοῦ κόσμου.
Χαρεῖτε τήν εὐγένεια τῶν ποιητικῶν στοχασμῶν καί τή διαχρονική δυναμική τους.