Ἡ ἀνάσα εἶναι ἁπλή, εἶναι καί θεία. Πηγή της ἔχει τήν πνοή τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν ψυχή ἡ ἀνάσα παίρνει ρυθμό. Γίνεται ἀναπνοή. Ὅταν ἔχει αἴσθηση Θεοῦ γίνεται ἄνω-πνοή, φωτισμός καί εἰρήνη. Ὅταν δέν ἔχει γίνεται ἄγχος, ἀγχόνη τῆς ψυχῆς.

    Ἡ ἀνάσα μᾶς παρέχει τή δυνατότητα τῆς πορείας ἀπό τό κατ᾿ εἰκόνα στό καθ᾽ ὁμοίωση. Τή δυνατότητα νά συντονιστοῦμε ὄχι μόνο μέ τήν ὑλική διάσταση ἀλλά καί μέ τό μυστήριο.

   Κατά τή συνείδηση καί ὁ ρυθμός τῆς ἀναπνοῆς.

 Ἡ ὠκεάνια ἀνοιχτοσύνη τῶν ὁριζόντων, ἡ μυρωμένη πνοή τοῦ ἀπόβροχου, κάθε μορφή καί αὔρα τῆς κτίσεως, δίνουν στήν ψυχή ἕναν ἰδιαίτερο βηματισμό ἀναπνοῆς. Ἡ ἀναπνοή προσπαθεῖ νά συντονιστεῖ μέ τά μυστήρια τῆς Δημιουργίας, νά μετέχει στά  θαυμάσιά της.

   Τότε ἡ ἀνάσα προσλαμβάνει ὄχι μόνο τό ὀξυγόνο ἀλλά καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού σκηνώνει στή Δημιουργία. Ἡ ἀναπνοή γίνεται μεθεκτική δυνατότητα. Ὁ Θεός εἶναι ἐγγύς. Ἡ ἀνάσα ἀνοιχτή. Ἐν δυνάμει πέρασμα ἀπό τό κατά φύσιν στό κατά χάριν.

   Ἡ ἀναπνοή ἀποκτᾶ συνειδητότητα. Ἀναπνέει ὄχι μόνο τό κορμί ἀλλά ὅλη ἡ ὕπαρξη. Ἀποκτᾶ ἡ ἀνάσα προσευχητική προσοχή, συστολή και ἐγρήγορση, ἐγκαρτέρηση καί ἐγκράτεια, μακροθυμία καί φόβο Θεοῦ δηλαδή συμπάσχουσα ἀγάπη. Ἡ ἐγγύτητα τοῦ Θεοῦ τῆς χαρίζει πραότητα καί παραδείσια καθολικότητα.

   Ὁ Θεός ἐμπιστεύεται τήν πνοή του στήν ἀνάσα μας γιά νά λειτουργεῖται ὁ κόσμος του. Ἡ φυσική ἀναπνοή μετουσιώνεται σέ προσκύνηση καί ἡ προσκύνηση σέ ἀναπνοή.