Ἡ δύναμη τῶν ἀνθρώπων εἶναι τά ἔργα τους καί ἡ δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ χωρισμός τῶν ἔργων τους ἀνάμεσα καλοῦ καί κακοῦ. Βλέπουμε σ’αὐτόν τό χωρισμό τούς ἀνθρώπους ντυμένους μέ τά ἔργα τους. Ὡστόσο ἀπό δῶ καί πέρα μπορεῖ νά λάμψει καί νά χρυσίζει ἡ ποίηση τῆς δικαιοσύνης.

Ἀρκεῖ γιά τούτη τό βίωμα πώς τά ἔργα μας εἶναι καί τά μή ἔργα μας, ὁπότε μετέχουμε στό δολοφόνο ὅσο μετέχουμε καί στόν ἅγιο. Βρισκόμαστε πιά στό γυμνό σημεῖο τῆς ἑνότητας, ἐπειδή, χωρίς ἀμφιβολία, ἑνότητα σημαίνει γυμνότητα. Κάτι πού ἔχουμε ξεκρεμάσει ἀπ’ τήν ἀτομικότητα καί τό ἐλευθερώνουμε σέ ἀδιάστατη ὁλότητα. «Τό ὑπέρλαμπρο γεγονός πού συγχωρεῖ ὅλες τίς ἀντιφάσεις», ὅπως εἶχε ξεστομίσει στό ὡραῖο παραμιλητό του ὁ Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης. Ἄς θυμηθοῦμε, ἄλλωστε, τόν ποιητή στό Διθύραμβο τοῦ Ρόδου: «Μιά εἶν’ ἡ ψυχή καί μιά ἡ καρδιά».¹ Κάθε παλμός τῆς ἀτομικότητας ἐγκλείει τό θαῦμα τοῦ παλμοῦ τῆς ἑνότητας, ἐκείνης πού δέν τήν ἀντέχουν οἱ λέξεις, τῆς ἄγραφης Ἑνότητας, πού δύσκολα κυριεύεται στόν ἀδιάστατο τόμο τοῦ βιώματος, ἀνθρώπινο δρόμο κλιμακωτό λέει ὁ ποιητής:

Μά ἐμεῖς ἐδῶ ‘μαστε στή Γῆ. Κι ὤ Μάνα,
Πολλά ’ναι τά σκαλιά ὥσπου ν’ ἀνεβοῦμε
στήν ἅγια κορυφή πού ὅλα τά σμίγει
σέ μιά πνοή. Κι ἀρχίζει ἀπό τόν Ἅδη
τό πρῶτο τό σκαλί· καί τό πιό πάνω
ἡ ἅγια τό χτίζει Δήμητρα. Γιατί, ὅπως
ὅλοι στόν Ἅδη ἐμπρός οἱ ἀνθρῶποι εἶν’ ὅμοιοι,
ὅμοια εἶν’ ἴδιοι κι ἁγνάντια ἀπό τό Στάχυ
τό Μυστικό, πού ἡ Ἐλευσίνα ὑψώνει.²

Καταλαβαίνουμε πόσο περιττά εἶναι τά ὅποια λόγια μπορεῖ νά χρησιμοποιήσει κάθε «φιλοσόφηση», ὅταν ὁ ποιητής ἀδράχνει τό μεγάλο πεπρωμένο τῆς Ἑνότητας, ἀνέσπερα φωτισμένος, καί τό ἀκοντίζει στήν πηγή του. Ἄν εἴμαστε φυτά, θά ἔλεγα πώς ἡ γένεση τοῦ ἄνθους εἶναι ἀνάγκη νά μᾶς ἀχρηστεύσει. Γιατί, βέβαια, δίχως τό ἀχρήστεμα τῆς ἀτομικότητας εἶναι ἀδύνατη ἡ ἄνθηση τῆς Ἑνότητας, ὁ λευτερωμός. Καί τοῦτο εἶναι δύσκολο, ἐπειδή ἡ ἀτομικότητα εἶναι ἡ μόνη γλυκειά δουλεία.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ἄγγ. Σικελιανοῦ, «Ὁ τελευταῖος ὀρφικός διθύραμβος ἤ Ὁ διθύραμβος τοῦ Ρόδου», Θυμέλη Α΄, ἐκδ. Ἴκαρος, σελ38, στ. 191.
2. Στό ἴδιο, σελ. 43, στ. 328-336

ΥΓ. Μέ τήν μακάρια στοχαστικότητα τοῦ ποιητοῦ, γνέφω ἐγκάρδιο χαιρετισμό στόν κ. Σωτήρη Ἀμάραντο –τί γλυκόπνοο τοπίο ἐλπίδας τό ὄνομά σας! - ὄχι γιατί ἀποχωρεῖ ( ὅλοι κάποτε ἀποχωροῦμε μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο) ἀλλά γιατί δέν παραμένει. Ἀφαιρώντας «Τό Πρελούδιο τῆς Σκέψης» του ἀπό τά «Ἀντιφωνικά Ἱστολόγια», δαγκώνει κάτι ἀπό τήν ἀθωότητα τῆς καθολικότητας μας. Τοῦ εὔχομαι χαρά καί ὑγεία φωτός στόν πολλά ὑποσχόμενο δρόμο του.