Κάποιες εὐλογημένες στιγμές βαθαίνει ἡ ἀντίληψη .

Ἕνα μεθεκτικό καλοσυνάτο μελτέμι ἀναζωογονεῖ τή διαισθαντικότητα,

ἡ ἀναπνοή ἀλαφρώνει σά προσευχή καί ἡ θύρα τοῦ μυστηρίου ἀνοίγει.

Ὁ χρόνος χαμογελᾶ σά φίλος, ἡ καρδιά γίνεται ἀκρωτήρι τῆς αἰωνιότητας

καί ὁ νοῦς ἕνα λευκό ξωκλήσι στοῦ φωτός τά διάσελα.

Αὐτό πού ἔλειψε εἶναι ἡ ἀγωγή γιά τό μυστήριο.

Ἡ ἀληθινή φύση βρίσκεται στό μυστήριο.

Τό μυστήριο εἶναι τό πιό φυσικό γεγονός στή ζωή μας.

Εἶναι ὁ ἥλιος τῆς ἁντίληψης μας.

 Δανείζομαι τήν εὐλογημένη φωνή τοῦ Φιλίππου Σέρραρντ

καί τραβῶ τό κουρτινάκι τῆς καθημερινότητας

γιά νά νήψω τήν ὅραση τῆς καρδιᾶς στήν ἀνοιχτοσύνη τοῦ θαύματος. 

Διότι εὐτυχία δέν ὑπάρχει παρά μόνο στό μυστήριο.

Ἡ εὐτυχία εἶναι μέθεξη στό θείο εἶναι.

 

 

"...Ἄς δοῦμε πρῶτα τήν ἀρχή (principle) τοῦ μυστηρίου.

Θά πρέπει νά τονιστεῖ ἀκόμη μιά φορά πώς τό μυστήριο δέν μπορεῖ νά ἀντιπαρατίθεται στήν ὑπόλοιπη ζωή,

οὔτε νά ὑφίσταται ἔξω ἀπό αὐτή,

κατά ἕναν τρόπο ὥστε αὐτό νά εἶναι ἱερό ἐνῶ ἡ ὑπόλοιπη ζωή

καί ὅλα τά ἄλλα πράγματα νά εἶναι βέβηλα, μή-ἱερά, μή-μυστηριακά.

Δέν εἶναι κάτι τό ἐξωτερικό καί προσηλωμένο στήν ἐξωτερικότητα του,

οὔτε κάποιο εἶδος μαγικῆς πράξης, ἕνας deus machina, πού μετατρέπει ξαφνικά τό μυστηριακό ἀντικείμενο

σέ κάτι διαφορετικό ἀπό αὐτό πού ἦταν καί ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα κτιστά ἀντικείμενα.

Ἀντίθετα, αὐτό πού ὑποδεικνύεται καί ἀποκαλύπτεται στό μυστήριο

εἶναι κάτι οὐσιαστικό, εἶναι ἡ βαθιά ἱερότητα καί πνευματικότητα ὅλων τῶν πραγμάτων,

ἤ αὐτό πού θά μποροῦσε νά ὀνομαστεῖ ἡ ἀληθινή τους φύση.

Γιά νά ἀναγνωρίσουμε τό νόημα τοῦ μυστηρίου,

χρειάζεται νά παραδεχθοῦμε πώς τίποτα στή ζωή-στήν κτιστή τάξη πραγμάτων- δέν εἶναι,

οὔτε μπορεῖ νά εἶναι, ἐντελῶς βέβηλο καί μή-ἱερό·

χρειάζεται νά παραδεχθοῦμε πώς μιά οὐσιώδη ὁμοίωση, μιά συγγένεια ἤ ταυτότητα στή διαφορά,

ὑπάρχει μεταξύ τῆς καθαγιάζουσας δύναμης καί αὐτοῦ πού καθαγιάζεται, μεταξύ τοῦ κτιστοῦ καί τοῦ ἀκτίστου· τελικά χρειάζεται νά παραδεχθοῦμε πώς τό μυστήριο διαθέτει μιά κοσμική σημασία

καί πώς σχετίζεται βαθιά μέ κάθε κλάσμα τῆς κτιστῆς ὕπαρξης,καί πώς, κατά συνέπεια,

ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουμε ἤ χρησιμοποιοῦμε τά κτιστά πράγματα

μπορεῖ νά εἶναι βέβηλος καί μή-ἱερός, τά ἴδια τά πράγματα ὅμως δέν μπορεῖ ποτέ νά εἶναι.

...αὐτό λοιπόν πού διακρίνει καί καθιστᾶ ἀναγκαῖο τό μυστήριο

δέν εἶναι ἡ ἀδυναμία ἤ μή-ἱερότητα τῆς κτίσης, ἀλλά ἡ διχασμένη της κατάσταση,

ἡ ἀποξένωση καί ἀλλοτρίωσή της ἀπό τήν οὐσιαστική της φύση.

Ἐπειδή στό μυστήριο ὑπερβαίνεται αὐτή ἡ κατάσταση διχασμοῦ, ἀποξένωσης καί ἀλλοτρίωσης

καί ἀποκαλύπτεται ἡ οὐσιώδης καί ἀληθινή της φύση.

...Τό μυστήριο εἶναι τό μεγαλύτερο καί γνησιότερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο,

σ’ὁλόκληρη τή δημοιυργία, εἶναι μοναδικό καί καθολικό. Εἶναι τό ἀρχικό «γενηθήτω φῶς».

...Κατά μιά ἔννοια, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐνεργεῖ ἕνας ἄνθρωπος, ἐπηρεάζει κατ’ ἀνάγκην ὁλόκληρη τή δημιουργία

ἐπειδή κάθε ἄνθρωπος εἶναι μέρος τῆς δημιουργίας.

Ἔτσι δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἀποδράσει ἀπό τήν ὑπευθυνότητα πού πρέπει νά ἔχει γιά ὁλόκληρη τή δημιουργία. Ἡ ἀδυναμία νά ἐνεργήσουμε μυστηριακά ἤ νά ἀναγνωρίσουμε τό μυστήριο,

συνεπάγεται πρῶτα ἀπό ὅλα τήν ἀδυναμία νά ἀναγνωρίσουμε τήν παρουσία,

ἔστω καί δυνητική, τοῦ θείου μέσα μας,

καί δεύτερο, ὡς συνέπεια τοῦ πρώτου,

τήν ἀδυναμία νά ἀναγνωρίσουμε τήν παρουσία, ἔστω καί δυνητικά, τοῦ θείου στά ἄλλα κτίσματα.

Ὅπως ἤδη ἔχει φανεῖ, τό μυστήριο καί ὁ δεσμός πού ἑνώνει τό Θεό μέ τόν ἄνθρωπο,

τό Θεό μέ τή δημιουργία, εἶναι κατ’ἀνάγκην κρυμμένα καί ἀόρατα στό μή ἀναγαννημένο ἄνθρωπο,

καί αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἐνεργεῖ κατ’ ἀνάγκην μ’ ἕνα μή-μυστηριακό τρόπο.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ὁ ἀναγεννημένος ἄνθρωπος κατ’ ἀνάγκην ἐνεργεῖ μυστηριακά,

ἡ δέ παρουσία του, κι ὅλες του οἱ πράξεις, εἶναι μιά εὐλογία γιά τήν κτίση.

Ὁ ἅγιος εἶναι ἕνα μυστήριο, ἕνα ζωντανό ὁλοκαύτωμα τῆς θεϊκῆς ἐνέργειας.

...σκοπός τοῦ μυστηρίου εἶναι νά ἐνεργοποιήσει ὁρισμένες δυνατότητες στόν ἄνθρωπο

πού εἰδάλλως κινδυνεύουν νά ἀτροφήσουν.

Τελικός σκοπός παραμένει ἡ ἐνεργοποίηση τῆς θεϊκῆς  εἰκόνας στό ἄτομο,

ἡ ὁποῖα εἰδάλλως θά παραμείνει παθητική, ἀναποκάλυπτη καί ἐν ὑπνώσει.

Ἕνα ἄλλο πράγμα πού θά πρέπει νά εἰπωθεῖ ἐδῶ εἶναι πώς

ὅταν ἕνας ἄνθρωπος λαμβάνει τή δωρεά τῆς θείας δύναμης στό μυστήριο

-μιά δωρεά πού τόν καθιστᾶ ἱκανό νά ὑπερβεῖ τήν κατάσταση τῆς πτώσης καί νά ἀναγνωρίσει τίς θεϊκές του δυνατότητες-

δέν εἶναι μόνο αὐτός πού τό λαμβάνει ἀλλά ὁλόκληρη ἡ δημιουργία.

Τοιουτοτρόπως τό μυστήριο γίνεται ἡ ὕψιστη πράξη συμπάθειας

στήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά συμμετάσχει.

...Τό μυστήριο εἶναι μιά transcensus(ὑπέρβαση) τῶν ὅρίων τοῦ κόσμου τῆς πτώσης,

μιά ἐπαναδημιουργία τοῦ κόσμου «ὅπως αὐτός ἦταν στήν ἀρχή».

Μέσω τοῦ μυστηρίου τό ἀντικείμενο ἀποκαθίσταται στήν πρό-ἤ-μετά ἱστορική κατάσταση αὐτο-ἑνότητας,

σ’αὐτήν τήν κατάσταση, μέσα στήν ὁποία εἶναι ὄντως αὐτό πού ἀνέκαθεν ἦταν,

μιά κατάσταση πού καλύφθηκε κάτω ἀπό ἕνα πέπλο ἀδιαφάνειας καί ψεύδους.

...Τό ὕψιστο μυστήριο εἶναι ὁ Θεός. Ὁ Θεός συνδέεται μέ τό Ὄνομά Του.

Ὁποιοσδήποτε ξεχνᾶ τό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ,

δέν τό μνημονεύει καί δέ ζεῖ μ’ αὐτήν τήν ἱερή ἀνάμνηση, ξεχνᾶ τό Θεό.

Αὐτή ἡ ἀπώλεια τῆς μνήμης εἶναι ἀπώλεια τῆς συνείδησης τοῦ μυστηρίου.

Εἶναι ἀπώλεια τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτός πού θυμᾶται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ζεῖ δέ καί ἐνεργεῖ μέ τή συνεχῆ ἀνάμνησή Του,

ζεῖ καί ἐνεργεῖ ἐν Θεῷ καί ὁ Θεός ζεῖ καί ἐνεργεῖ μέσα του·

καί τότε αὐτός, καί μέσα σ’αὐτόν ὅλη ἡ κτίση, συμμετέχουν στό ὕψιστο μυστήριο,

ἑνώνονται μέ τόν ἑαυτό τους σέ μιά ὕψιστη Ἕνωση."(Φίλιππος Σέρραρντ: Τό ἱερό στή ζωή καί τήν τέχνη)